Ptaki Polski

      Zanikający ptak niżu polskiego, występujący dziś tylko regionalnie i lokalnie w liczbie 300-500 par lęgowych. Chroniony.

      Pochodzenie i systematyka. Politypowy; w Europie Środkowej i Zachodniej występuje podgatunek nominatywny, który w południowo- wschodniej Europie i zachodniej Syberii przechodzi klinalnie w podgatunek o jaśniejszym ubarwieniu.
      Rozmieszczenie.

Występuje na rozproszonych stanowiskach w całej Polsce, z wyjątkiem południowej części kraju. Największe skupienia par lęgowych przetrwały na bagnach Biebrzy, w dolinie Noteci oraz w dolinie Obry; mniej liczne - na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim, w Słowińskim Parku Narodowym, w rejonie Chojnic w woj. bydgoskim oraz w dolinie Bzury. Najbardziej na południe wysunięte jest stanowisko kilku par w okolicach Przemkowa na Dolnym Śląsku.
      Zmiany siedliskowe. Na wielu obszarach bagiennych typowe siedliska kulika uległy degradacji, bądź zanikowi wskutek osuszania. Proces ten w Polsce stale się nasila.
      Wielkość populacji wolno żyjącej. Szacunkowo 300-500 par lęgowych.
      Kierunek i prognoza zmian populacji. W kraju obserwuje się powolny, ale postępujący spadek liczebności tego gatunku. Pojawienie się populacji gniazdującej na polach uprawnych, co odnotowano w niektórych krajach Europy Zachodniej i w Estonii, dałoby mu szansę dłuższego przetrwania.