Ptaki Polski

      Bardzo rzadki ptak lęgowy gnieżdżący się we wschodniej i środkowej części kraju; wyraźnie zanika. Chroniony częściowo prawem łowieckim.

      Pochodzenie i systematyka. Gatunek monotypowy. 
      Rozmieszczenie.

W Polsce jedynym większym stanowiskiem lęgowym są bagna Biebrzy, gdzie w 1980 r. liczebność dubelta oceniono na ok. 370 tokujących ptaków. Znacznie mniejsze skupienia lęgowych dubeltów zachowały się miejscami nad Narwią, na obrzeżach Puszczy Białowieskiej, na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim. Poza tym, prawdopodobnie sporadycznie, gnieżdżą się na Zamojszczyżnie nad rz. Huczwą i Wieprzem k. Niemirówka, lokalnie nad Bugiem, na Suwalszczyżnie w okolicach Kowali Oleckich, na Bagnie Kramskim pod Koninem, nad Wartą pod Poznaniem i Zagórowem, nad Notecią k. Czarnkowa. Stanowiska we wschodniej części kraju znajdują się na obecnej, zachodniej granicy zasięgu dubelta.
      Zmiany siedliskowe. Postępujące osuszanie terenu, w tym również i we wschodniej Polsce, powoduje kurczenie się obszarów lęgowych tego gatunku.
      Wielkość populacji wolno żyjącej. Ok 550-600 tokujących samców.
      Kierunek i prognoza zmian populacji. W ciągu XIX i XX w. dubelt niemal wyginął w Europie Środkowej, a w innych częściach europejskiego zasięgu jego liczebność wyraźnie spadła. W Polsce jedynie populacja biebrzańska ma szansę na dłuższe przetrwanie.